Damn Παννελήνιες.

Παλεύοντας με τους δαίμονές μου, αναζητώ τους λόγους που τους επέτρεψα να εισχωρήσουν μέσα μου. Ήμουν άραγε τυφλή ή απλά ξέχασα να πιστεύω; Γιατί πια αισθάνομαι το σκοτάδι να κυριεύει όλο και περισσότερο την ύπαρξη μου. Παλεύοντας με τους δαίμονές μου, Αναζητώ βοήθεια στα πιο κρυφά μου όνειρα, Με εγκατέλειψε ο Θεός ή εγώ απλά τον ξέχασα; Τι ήταν εκείνο που με έκανε να αλλάξω μονοπάτι; Και τώρα να ζητώ στοργή σε αόρατα αγάλματα...; Η σάρκα μου δαρμένη από τους φόβους. Φόβους παλιούς, φόβους νέους. Τρέμω να κοιτάξω την σκιά μου, μήπως μου επιτεθεί και χάσω την ελπίδα της Σωτηρίας. Σωτηρία που πια μοιάζει με κερί που τρεμοπαίζει, όταν ο άνεμος σφυρίζει και προσπαθεί να την σβήσει. Αναπνέω ή λησμόνησα ακόμη και να ξυπνήσω, απο εκείνους τους εφιάλτες που κόβουν την ανάσα σου. Και κάνουν το σώμα σου ακίνητο, αναγκασμένο να βιώσει τον αποτροπιασμό του ονείρου.